zeynep özyılmazel

Arşivler

ZAMAN OLUR…

Ve nihayet ilk şarkım Zaman Olur, 9 Haziran Cuma günü tüm dijital platformlarda yayınlandı. Erkin Arslan’ın bir akşam beni dinlemeye gelmesi ve üzerine bu şarkıyı yazması ile başlayan 10 aylık süreç tamamlandı. Ortaya çok içimize sinen bir iş çıktı. Tek şarkı deyip geçmeyin! Bakın kimlerin emeği var:

 Kategori Düşündüm Durdum, Uncategorized      Etiketler: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Instagram
Bir zamanlar… Erkenden telaşlı uyanışlar... Mükellef bayram kahvaltısı. Tavada sucuklar, yumurtalara ekmek banmalar. Annem, babam, kardeşim… Babamın gergin “Hadi!”leri, annemin bir türlü hazırlanamayışları, kardeşimin komiklikleri, puantiyeli rugan ayakkabılarım… Arabanın arka koltuğu, trafiğin yoğunluğu, babamım söylenmeleri, annemin arabanın aynasında ruj sürmeleri… Üsküdar… Babaannem… Canım babaannem… Dedem, amcalarım, yengem, kuzenim… Bana o zaman kocaman gelen küçücük bahçe, incir ağacı… Babaannemin ince ince, kat kat açtığı ıspanaklı börek, fırından yeni çıkan büryanın kokusu… Uzayan muhabbetlerde can sıkıntısı, beni sıkıntıdan kurtaran, bakmaktan bıkmadığım dedemin hayvanlar alemi ansiklopedisi… Kolonya kokusu… Kutu kutu çikolatalar… El öpmeleri, bayram harçlıkları… Sonra Suadiye… Saat kaçta gidersek gidelim geç kaldık diye söylenen anneannem ve bir tek onun ağzına yakışan küfürler. Ah o tatlı küfürler! Hepimiz ordayız diye neşeyle tüm evde çınlayan sesi! Dayılarım, yengem, kuzenim… Mutlaka fırında tavuk ve iç pilav… Dayımın 2 parmak rakısı, diline dolanan son günlerin şarkısı… Gizli arka oda sohbetleri… Masa başı gülüşmeleri… Dolu mideler, yüzlerde gülümsemeler… Bugün… Ben… Tophane-i Amire… Mermer masa… Bir dilim beyaz peynir… 2 parmak rakı… Dilimde eski bir şarkı… Bugün hüzünlü oldu biraz. Yarına geçer… Bayramlar içimde bir burukluk. Yine de anılar güzel… Müzik önerisi: Dilek Taşı – Gülden Karaböcek NOT: 1. resimde babaannemle, 2. resimde anneannemleyim… Bu akşam onların kollarında olmak isteyen küçük bir çocuk gibiyim…
Yaşamak güzel şey aslında. Bir bulmaca, bir oyun gibi… Görmeye niyet ettiğinde, çözmeye niyet ettiğinde ve taşları yavaş yavaş yerlerine koymaya başladığında bambaşka bir haz veriyor insana… Hiçbir şey boşuna olmuyor bu hayatta. Her şey bir amaca hizmet ediyor. Her şey sen daha iyi olasın diye, daha güçlü olasın diye… Biraz daha sen olasın diye… Evet biraz zorluyor, itiyor, kakıyor, can acıtıyor belki, ama sebebini anladığında, kendinde değistirmen gerekeni gördüğünde bir başarmışlık hissi, bir kuvvet, bir “bunu da hallettim ya her şeyin üstesinden gelirim” duygusu… Güzel duygu ya… Vallaha… Kimse kimsenin hayatına boşuna girmiyor mesela. Hepimiz bilmeden bir görev alıyoruz diğerinin hayatında. Ya da aniden çıkıveriyor bazı insanlar hayatımızdan. Hatta anlam veremediğimiz oluyor. “Noldu şimdi?!” diyoruz. Ama bence o da boşuna değil. Birbirimizin hayatına katacağımız hiçbir şey kalmayabiliyor bir noktada. Böyle düşününce bu anlamsız görünen ayrılıkların da bir anlamı oluyor sanki. Neden yazıyorum bunları biliyor musun? İkimizi düşünüyorum birkaç gündür. Çok enteresan ve çok yerinde değil mi biraraya gelmemiz? Bir akşam hayat bizi yan yana getirdi. Ben senden yardım istedim. Sen “olur” dedin. Ve sonra gerisi geldi… Günler, geceler boyu uzun uzun konuştuk seninle. Önce ben anlattım, sen dinledin. Beni gördün. Beni duydun. “Değerlisin” dedin. Yeteneklerimi fark ettirdin, istersem ne kadar çok şey yapabileceğimi gösterdin. “Geçmişi bırak artık” dedin, yaşadıklarımla barışmamı söyledin. Ne kadar keyifli bir insan olduğumu gösterdin, “Kendinin keyfini sür” dedin. Endişeli olduğum zamanlarda elimde olanın sadece bu an olduğunu hatırlattın. Beni tekrar ayağa kaldırdın, ilham verdin… Sonra bir an geldi… Sen anlatmaya başladın. Ben dinledim. Bu defa ben seni görmeye, duymaya başladım… DEVAMI AŞAĞIDA 👇🏻👇🏻👇🏻
Kendimi hep az gördüm ben. Herkes benden daha çoktu. Herkes benden başarılıydı. Herkesin benimkinden daha iyi bir fikri vardı. Onlar söylüyorsa doğruydu, bir hata varsa muhakkak bende olmalıydı. Böyle öğretildi… Benim hayatımla ilgili herkesin bir görüşü vardı. Şu işi yapmalı, şu şarkıyı okumalı ya da okumamalı, şu kıyafeti giymeli, her zaman kırmızı ruj sürmeli, şöyle bir adamla birlikte olmalı, şu tarihte evlenmeli ve asla boşanmamalıydım. Ne kolay yargılandım. Defalarca. Ne hissettiğimi, ne istediğimi soran, beni anlamaya çalışan pek az oldu... Evet bazıları ellerinden geleni yaptılar… ama olmadı… Çok çırpındım kendimi anlatmak için. Tam anlaşıldım derken öyle sözler duydum ki… Anladım anlaşılmadığımı… Ordan biliyorum… Çizgimi çektiğimde, itiraz ettiğimde, boyun eğmediğimde, kendi yolumdan gitmek istediğimde arkamdan konuşuldu, duymadığım sanılan dedikodular, kulisler yapıldı… Bu beni daha da uzaklaştırdı, yalnızlaştırdı… Ben de dahil olmak için, ait olmak için bastırdım kendimi… azalttım çoğu kez. Sohbet devam etsin diye kendimi uydurdum, inanır gözüktüm inanmadığıma. Komik bulmadığım şeylere güldüm zaman zaman. Evet ait hissetmek içindi bunların hepsi ama onlara yaklaşırken kendime uzaklaştım. Kendimi sevdirmek, beğendirmek, onaylanmak istedim herhalde… Şimdi komik geliyor… Ama sen öyle misin? Kendimi sana beğendirmek olsa niyetim, benden sadece kendim olmamı istersin… O yüzden seni özlemek, kendimi özlemek gibi… Sana kavuşmak ister gibi istiyorum kendime kavuşmayı. Kendimi doya doya yaşamak istiyorum seni yaşayabilmek için. Yeni bir fikrim olmalı sana geldiğimde, takıldığım bir engeli daha aşmış, en azından yeni bir yazı daha yazmış olmalıyım. Kendime biraz daha yaklaşmalıyım… Sen beni böyle de seversin ama, ben daha çok ben olmalıyım… İşte bu yüzden çok değerlisin… Şiir önerisi: Kendi olarak sana gelen Sana gereksinimi olmadan, seni isteyen Sensiz de olabilecekken, senin ile olmayı seçen Kendi olmasını, seninle olmaya bağlayan O, işte… (Kendi Olarak Sana Gelen – Oruç Aruoba)
#ZeynepeMektuplar – 2 Merhaba canım Zeynepcim… Nasıl olduğunu sormayacağım. Çünkü iyisin görüyorum. Çok daha iyisin. Bu süreç çok iyi geldi sana. Çok zor günlerin oldu, ağlarken avaz avaz bağırmak istedin, komşulardan çekindiğin için yapamadın. Hepsinin farkındayım. Ama artık 2 ay öncesine göre daha farklı bakıyorsun hayata. Bir tarafın yeni Zeynep’i yaşamak için insan içine çıkmak istiyor, bir tarafın ise büyünün bozulmasından korkuyor. Evet büyü gibi geliyor sana bugünler. Ama birazcık daha yolumuz var. Az daha sabır… Şimdi senden yerinden kalkıp köşedeki beyaz dolabın üzerinde duran çerçeveyi almanı istiyorum. Hani içinde senin çocukluk resmin olan. Evet o… Hani sahilde, kumlarda oynuyorsun… Baban küçükken fotoğraflarını çekmeyi ne severdi, hatırlıyor musun? Bu fotoğrafı da o çekmişti. Onu o kadar çok severdin ki, onun hatrına gülümsemişsin kameraya. Nerden mi biliyorum? Fotoğrafa daha yakından bakar mısın? O küçük kızın gözlerinin içine bak. Kaçırma gözlerini. Lütfen dikkatli bak. Derinlerdeki hüznü görebiliyor musun? Farkedilememenin, derdini anlatamamanın, desteklenmemenin, arka planda kalmanın, övülmemenin, bir türlü kendini gösterememenin, heveslerinin kursağında kalışının hüznünü… Tanıdık geldi mi? Aynaya baktığında hala aynı hüznü görüyorsun değil mi? Tabi ancak durup gözlerinin içine bakmaya cesaret ettiğinde… İşte insan içine karışmadan, kalan karantina günlerinde bu konuyu artık çözmemiz gerekiyor… Çünkü sen hala o küçücük, tek derdi sevilmek ve onaylanmak olan bu kızı cezalandırıyorsun. Ona büyürken ne söylendiyse, sen de aynılarını tekrarlıyorsun her gün! “Sen sus!”, “O kadar da başarılı olduğunu sanma”, “Sen kendini ne sanıyorsun?”, “Başaramadın ve başaramayacaksın”, “Senden şarkıcı olmaz”, “Bak falanca neler yapmış”… Bu kızcağız hala bu lafları işitiyor! Bu lafları ona söyleyenler yaptıklarını farkedip, gelip özür dileyip onu hapsettikleri karanlıktan çıkaracaklar falan mı sanıyorsun? Dost acı söyler ama daha çok beklersin! Bunu tek bir kişi yapabilir. O küçük kızı tek bir kişi gerçekten sarıp sarmalayabilir artık! O da sen! O halde bazı kararlar almanın, bu gidişi durdurmanın tam zamanı! DEVAMI AŞAĞIDA 👇🏻👇🏻👇🏻
Buyrun #SahneArkasıHikayeleri ‘nden biri daha... Hikayemiz geçen yaz, bir Haziran akşamı, Alaçatı’da geçiyor... Bilirsiniz herkes tatile, biz müzisyenler sahneye. Bizim yılbaşımız, sevgililer günümüz, bayramımız, seyranımız pek yoktur... Yine bir bayram günü, Alaçatı’nın büyük otellerinden birinde sahne alıyoruz. Öncesinde ekip kurmalar, provalar, afiş onayları havalarda uçuşuyor. Bir otelin bayramının 1. günü akşamının sorumluluğu büyüktür. Benim zaten sorumluluk duygum ayrı bir yazı konusu olur da, benim dışımda bazı şeyler tat kaçırmaya başlıyor. Öncelikle o zamanki menajerim benimle Alaçatı’ya gelemiyor, başka bir sanatçısının yanında olması gerekiyor, çoğunlukla olduğu gibi. Ama aksi gibi asistanım da gelemiyor, çünkü yurtdışında yaşayan annesini ziyarete gidiyor. Önceden biletini almış. Yerine de bayram olduğu için kimse bulunamıyor. Bu tip organizasyonlarda her an bir aksilik çıkabilir, ki çıkıyor, menajerim ve asistanım bunun için lazım. Ben işime konsantre olabileyim diye. Ama derin bir nefes alıyorum. Kabulleniyorum. Elimden bir şey gelmiyor. İyi bir yolculuk, hoş bir karşılamadan sonra Alaçatı’ya girişten otele varana kadar hiçbir tanıtım olmadığı dikkatimi çekiyor. Alaçatı’da olan hiçkimsenin akşamki konserden haberi yok yani. Oysa ki dışarıya açık bir organizasyon. Bir bildikleri vardır diye düşünüyorum. Otele giriyorum. Çok şık. Nefis bir yer. Çalışanlar son derece güler yüzlü. Ancak lobide de hiçbir tanıtım görmüyorum. Asansörde de, odada da. Canım sıkılmaya başlıyor. Otelde kalanların bile konserden haberi olmama ihtimali var. Akşamı cazip kılacak, gelmeyi özendirecek hiçbir duyuru göremiyorum. Menajerimin de akıl edip sormadığını anlıyorum. Soundcheck için konser alanına gidiyorum. Kocaman bir sahne kurulmuş. Az insan gelirse komik duracağını, aradaki mesafe sebebiyle de istediğim iletişimi kuramayacağımı düşünüyorum. DEVAMI AŞAĞIDA 👇🏻👇🏻👇🏻
Seneler önce bir 5 Mayıs akşamı… Yanımda sevgilim, arkadaşlarımız… Sultanahmet civarında bir yerde yemek yiyip azıcık da kafaları çekiyoruz. Konuşulanları hatırlamıyorum… ama kafamdaki fotoğrafta herkes gülüyor. Keyfimiz pek yerinde. Bu gece baharın gelişini kutluyoruz. Ötesi var mı? İstikamet Ahırkapı. Hıdırellez Şenlikleri. Ben o sene (2007) ilk defa katılıyorum bahar şenliklerine. Arkadaşlarım tecrübeli… Ara sokaklara girdikçe kalabalık artıyor. Dans edenler, şarkı söyleyenler, dua edenler, dileklerini ağaçlara bağlayanlar, evlerinin önünde bütün gün yaptıkları yemekleri satanlar, yer yer paylaşanlar… Hiç gitmediyseniz şöyle anlatayım size… Herkesin mutlu olduğu, iyiyi düşündüğü, iyiyi dilediği, yan yana, omuz omuza baharın keyfini çıkardığı, yaşamın tazelenmesini, tabiatın uyanışını kutladığı, harika bir enerjinin dört bir yanınızı sardığı bir ortam hayal edin. O eski İstanbul evlerinin, sokaklarının ışıl ışıl parlaması içimizdeki umut ışığının da yeniden yanmaya başlaması gibi bir şeydi… Ahhh! Ne güzel bir geceydi… Tam 13 sene sonra, yine bir 5 Mayıs akşamındayım şimdi. Anlattığım ortamdan çok uzak, küçük evimde tek başımayım… Yazının devamının hüzünlü geleceğini düşünüyorsunuz değil mi? Oysa ben size hayatımın baharının gelişini anlatmak için yaptım bu kadar girizgahı… DEVAMI AŞAĞIDA 👇🏻👇🏻👇🏻
YARASI OLAN GOCUNSUN… Bu mesleğe, yani şarkı söylemeye başlamam o kadar da kolay olmadı. Birçoğunuzun müzisyen bir babayla ne kadar zor olabileceğiyle ilgili soruları olacağını tahmin edebiliyorum. Seve seve cevaplarım da… ama o başka bir yazının konusu olsun. Bu yazının mevzusu başka… Dediğim gibi, zor oldu, kendime inanmam zaman aldı ama çıkış noktam şuydu: Bu benim çocukluk hayalimdi ve ben bu işe hayalimi gerçekleştirmek için, yani kendim için başladım. Merkeze de kendimi koydum. İşimi iyi yaptığımda iyi hissettim kendimi. Tabi bir de iyi hissettirdiğimi gördüğümde… Müzisyenlik, sahneye çıkmak zor iştir. Türkiye şartlarında da zordur, kadın olarak yapmak da zordur… Ama şimdi bunlardan şikayet edecek değilim. Ben bütün bu zorluklara çocukluğumdan itibaren şahit oldum, bu mesleği bile bile seçtim. Çünkü şikayete bir başlarsam konu çok, o zaman da git başka iş yap derler adama… Ona da pek niyetim yok… Ama şikayetim olmaması, küçük serzenişlerimin olmayacağı anlamına da gelmiyor… Sizler, en iyi halimizle görmek istiyorsunuz bizi. En güzel kıyafetlerimizi giyip, yüzümüzde kocaman bir gülümsemeyle çıkıyoruz karşınıza. Gecenin en büyük amacı, sizleri mutlu etmek, kendinizi iyi hissetmenizi sağlamak oluyor. Biz de sizlerin yüzlerinizdeki o güzel ifadelerden, alkışlarınızdan besleniyoruz. Dedim ya, iyi hissetmek kadar hissettirmek de güzel… Ama siz, kötü günde ilk önce bizleri gözden çıkarıyorsunuz. Bir anda unutabiliyorsunuz! Bizim mesleğimiz eğlenceyle ilişkilendiriliyor ve böyle günlerde eğlencenin hiç de sırası olmuyor! Bir çeşit iyi gün dostluğu yani aramızdaki! Aklınızda hep bizim en iyi hallerimiz var. Hani şu süslenip püslenip, sizi eğlendirdiğimiz hallerimiz. Bizim de üzülebileceğimizi, umutsuzluğa kapılabileceğimizi, dertlerimizin olabileceğini, ihtiyaçlarımızın olabileceğini, sorumluluklarımızın olabileceğini hiç hesaba katmıyorsunuz. Evet bunların hepsi bize de oluyor. İnanmayacaksınız ama biz de kira ödüyoruz, çocuk yetiştiriyoruz, markete gidiyoruz… Bizim de faturalarımız var… DEVAMI AŞAĞIDA 👇🏻👇🏻👇🏻
En çok sabahları seviyorum! Bütün ihtimallerin cıvıl cıvıl önümde olmasını ve henüz hiçbir seçim yapmamış olmayı… Perdeleri açtığımda güneşin doğuşunu, manzaramın alacalı bir renge bürünüşünü yakalayabilmeyi. Gözümü açmadan bir an için seninle uyanmış olmayı düşünmeyi... Yanımda olmasan da seni düşünmeyi… Nerden aklıma düştüğünü bilmediğim bir şarkı mırıldanmayı… O şarkıyı telefonumda bulup yataktan çıkmadan dinlemeyi… O anın bir fotoğrafını çekip paylaşmayı… Fotoğrafa yazdığım karantina günü sayısının büyümesinden tuhaf bir gurur duymayı… İçimdeki neşeyi, kirlenmemiş umudu, korkusuzluğu… Henüz karnım düzken ne yiyeceğime karar vermeye çalışmayı. Evi saran kahve kokusunun iştahımı iyiden iyiye açmasını… Yoğurtları… Meyveleri… Tereyağlı kızarmış ekmekleri… Anı, kendimi yaşamayı, düşüncelerim henüz hızlanmamışken aklımdan geçenleri farkedebilmeyi… Bugüne bıraktığım her işi tamamlayabileceğime inanmayı. En doğrusunu seçebilecek olmayı… Hatasızlığı, saflığı, masumiyeti... Ve senin bütün bunların farkında olmanı… Uyanışlarıma sebep olmanı… En çok sabahları… Müzik önerisi: In the Wee Small Hours of the Morning – Stacey Kent #ZeynepEvde #EvdeKal #EvindeKal
Twitter

zeynep özyılmazel

WordPress.com'da Blog Oluşturun.