Tam olarak hangi noktada köpek sahibi olma isteği dayanılmaz bir hal alıyor emin değilim. Çocuk sahibi olmanın yerine mi koymaya çalışıyor insan? Ya da “Biri de beni karşılıksız sevsin!” duygusu mu? Bilmiyorum… Ama Dia bir şekilde girdi hayatımıza…

Öncelikle söyleyeyim, daha önce köpeğiniz olmadıysa neler yaşayacağınızla ilgili hiç bir fikriniz yok. Herkes sadece sevgi ve oyun kısmını düşünüyor. Oysa aslında alınan çok büyük bir sorumluluk var. Her gün, her şeyi size bağlı bir varlık olacak evinizde. Evet karşılığında da inanılmaz bir sevgi ve bağlılık göreceksiniz. Ama gerçekten hazır mısınız?

Öncelikle, evdeki herkes, ama herkes bu işin bir parçası olduğunu anlamalı ve sorumluluk almaya hazır olmalı. Çünkü siz bir sürü olacaksınız köpeğinizin gözünde ve bir sürüde herkesin görevleri vardır. Biri köpeği sevmez, ilgilenmez, koyulan kurallara uymazsa (ki kurallar çok önemli) köpeğiniz sorun çıkarır.

Bir diğer önemli konu da evdekilerin enerji seviyesi. Misal, pek hareket etmeyi sevmeyen bir insansanız, en hareketli cinslerden olan labrador almak hayatınızı bir kabusa dönüştürebilir. Bunun icin köpeklerden çok iyi anlayan biriyle görüşmenizi tavsiye ederim. O kişiye hayatınızı, temponuzu, çalışma saatlerinizi, alışkanlıklarınızı, rutinlerinizi anlatın ve tavsiye alın. Tabi eğer barınaktan alacaksanız acele etmeyin. Bir kaç kere giderek seçtiğiniz köpeği izleyin enerji seviyesini anlamak için. Unutmayın, o dayanamadığınız yavru köpek çok kısa sürede büyüyecek!

Dia küçükken her yerde uyuyakalıyordu 🙂

İyi düşünün! Önce aşıları tamamlanana kadar evde olacak ve sonra da dışarı çıkmaya başlayacak. Dışarıda tuvalet eğitimi verirken günde 5-6 kere çıkarmanız gerekecek. İstediğiniz gibi geceyi dışarda geçirip, kafanıza estiğinde tatile gidemeyeceksiniz. Sonra hem köpeğinizle ilişkinizi pekiştirmeniz hem de enerjisini atabilmesi icin her gün en az yarım saat yürütmeniz gerekecek. En sevdiğiniz ayakkabınızı kemirecek, pahalı halınıza tuvaletini yapacak, eve yorgun geldiğinizde ilgi isteyecek. Peki bütçenizi hesaba kattınız mı? Veteriner masrafları, mamalar, oyuncaklar, kemikler…

Bunları gözünüzü korkutmak için söylemiyorum. Daha önce de köpek sahibi olmuş ve vermek zorunda kalmış biri olarak söylüyorum. Ne kadar iyi bir yere verdiğimi bilirsem bileyim, Oğlum’u hala çok özlüyorum. Biliyorum, alışmıştır o da sonunda yeni yuvasına ama o arada neler yaşadığını, ona neler yaşattığımı bilmiyorum. Bir canlının sorumluluğunu almak kolay iş değildir. Ama altından kalkarsanız ödülü hayal bile edemeyeceğiniz bir arkadaşlık ve sevgidir.

‘Besledim Büyüttüm’ bölümünde size Dia hayatıma girdiğinden beri yaşadıklarımı, öğrendiklerimi aktarmaya çalışacağım. Belki siz de kendi yaşadıklarınızı yazarsınız bana ve birlikte daha çok şey öğreniriz. Beni takip edin 😉

FOTOĞRAFLAR: Zeynep Özyılmazel