Her zaman tek başıma çok iyi vakit geçiren biri olmuşumdur. Evden günlerce çıkmasam hiç dert etmem.

Bir kere rutinlerim var. Sabah erken kalkmayı severim. Aslında uyanmayı ve güne başlamayı çok severim. Hemen hemen her sabah yürüyüş yaparım. Sonra duş ve günlük bakımlar ve ardından da kahvaltı ve gazete.

Evimle ilgilenmeyi de çok severim. Temizlerim, düzenlerim, bazen değişiklikler yaparım. Etrafım derli toplu olunca düşüncelerim de düzene girer sanki.

Saran bir kitap bulursam vaktin nasıl geçtiğini anlamam mesela. Bu aralar Fi, Çi, Pi serisinin son kitabındayım. Aklım sürekli orda.

Bir de yabancı diziler var ki, başlamak iyi mi kötü mü bilemedim. Örneğin bugünlerde artık inadıma yenik düştüm ve bayramda nihayet Game of Thrones’a başladım.

Sonra kendime yemek yapmayı da çok severim. Yalnız olsam, masa kurmasam bile tepsime servisimi serer, çatalım, bıçağım, peçetemle şıklaştırırım onu. Hiç üşenmem!

Tabi bu arada evim aynı zamanda ofisim. Araştırıyorum, yazıyorum, çiziyorum, planlıyorum…

Yalnız size bir haberim var… Gerçi bu benim için de yeni bir haber oldu… 37 yaşımda anladım ki evde bu kadar vakit geçirmek bana hiç iyi gelmiyor!

Kendi kendime takılmak öyle hoşuma gidiyor ki bir süre sonra bu bir alışkanlık haline gelmeye başlıyor ve dışarı çıkmak, hayata karışmak, insanlarla birlikte olmak gittikçe zorlaşıyor. Bu duyguma kapılıp gidersem de (ki gidiyorum) gün geçtikçe yalnızlaşıyorum.

Daha çok düşünüyor, daha çok kuruyorum. Kendimle ilgili şüpheye düştüğüm noktalar olmaya başlıyor. Çok emin olarak attığım bazı adımlar belirsizleşiyor. Yalnızlığıma o kadar alışıyorum ki telefonla birini aramak bile zor geliyor.

Yoğun günlerde, koşuşturmaların içinde evde yalnız geçirilen 1 gece ya da bir pazar günü mesela daha çok motive olmamı, adeta şarj olup, enerji dolup yeniden hayata karışmamı sağlarken daha fazlası tam tersi etki yapıyor… sanki hızla şarjım bitiyor!

Tabi bir nokta daha var… Bu durumu farkettiğimde, anladığımda şu soruyu sormadan da edemedim: Kendi kendime kaldığımı zannettiğim onca zaman aslında kendimden kaçmış ve bu kaçışı peçetelerle, kitaplarla, dizilerle süslemiş olabilir miydim?

Ne ilginç değil mi? Hayat bize günbegün yeni dersler veriyor! Ve tabi insanın kendiyle ilgili yeni şeyler keşfetmesi, öğrenmesi hiçbir zaman bitmiyor!

 

NOT: Artık tatil sezonunun bitmesine nasıl seviniyorum bilemezsiniz! Haydi hepimiz işlerimizin başına! Yeni sezonda, yepyeni projelerde birlikte olalım 🙂

 

 

Parka: Gap, Jean Pantolon: Cheap Monday, Botlar: Hunter

 

 

---

 

 

I always loved spending time on my own. I wouldn’t mind if I don’t go out of my house for days.

First of all I have routines. I love to wake up early in the morning. Actually I love to waking up and starting a new day. I take a walk almost every morning. Then shower, daily body care, breakfast and papers…

I love to take care of my home. I clean it, organize it and sometimes make changes in it. When my house is clean and organized so is my mind.

When I find an interesting book I don’t realize how the time passes. These days I’m reading the last book of Fi, Çi, Pi series. My mind is always there.

And there are tv series of course which I don’t know if it is good or bad starting any of them. For example at the holiday I was defeated to my stubbornness and started watching Game of Thrones at last.

Other than that I love cooking for myself. Even though I’m alone and don’t need to set a table, I put my table mat on my tray and make it stylish with my colorful napkins. I’m never too lazy to do that!

By the way, my home is also my office. I make researches, I write, I make plans…

But I have news for you! Actually it’s news for me too! I’m 37 and I just realized that spending this much time at home is not good for me at all!

Because I love hanging out by myself so much that it becomes a habit and going out, being with people gets harder in time. And if I get carried away with this feeling of mine (and I do) I get lonelier and lonelier as days go by.

I think more. I doubt about myself more. Some steps I took I thought were clear become uncertain. I get used to my loneliness so much that even calling someone gets harder!

During busy days spending a night or a Sunday alone at home makes me motivated, charged and full of energy to get back to life. But more than that makes just the opposite effect… it is almost like I’m running out of battery!

And there is another point… When I realized this I couldn’t help asking myself… All the time I thought I was spending time by myself, was I running from myself? And was I decorating it with fancy table napkins, riveting books and tv series?

It’s interesting, isn’t it? Life teaches us day by day. And discovering, learning about yourself never ends!

 

PS: Finally the holiday season ended! You can’t imagine how happy I am! Let’s go back to working! Hope to meet you in the new season with new projects!

 

Parka: Gap, Jeans: Cheap Monday, Boots: Hunter