Benim için bayram, sabah saatlerinde başlayan heyecan demek. Annem demek, babam demek, kardeşim demek… Ailece erkenden kalktığımız, çabucak kahvaltı edip, heyecanla hazırlandığımız sabahlar demek. Babamın trafiği hesaplamaya çalışıp söylendiği, bizim telaşla ne giyeceğimize karar vermeye çalıştığımız saatler demek.

Benim için bayram, babaannem demek. Bizim gelmemizi sabırsızlıkla beklemesi demek. Elleriyle kat kat açtığı ıspanaklı börek ve bütün evi mis gibi saran büryanın kokusu demek. Amcalarım demek, yengelerim demek, kuzenim demek. O küçücük evin bize koskocaman gelmesi demek. Büyüklerin muhabbetinden sıkılırsam sığınacağım dedemin hayvanlar ansiklopedisi demek. Aralarda kimse görmeden kaçırdığım çikolatalar demek.

Benim için bayram, anneannem demek. Biz kapıdan girince yüzünde güller açması demek. Yine fırında tavuk, yine iç pilav demek. Dayıma hazırladığım bir kadeh rakı demek. Yengeme görüşmediğimiz süre içinde yaptıklarımı bir çırpıda anlatmam demek. Kuzenimle bolca dedikodu demek. Birbirimize takılmamız demek. Masa başında attığımız kahkahalar demek. Mutluluk demek…

Düşünüyorum da… O masalardan arkadaşlarımla buluşmak için erken kalkışlarımı… Keşke yapmasaymışım. Ne anneannem burada şimdi ne de babaannem. Bugünlerde hepimizin bir yerlere kaçmak için fırsat olarak gördüğü bayramlar, bayram falan değil. Onları çok özlüyorum… Çok… Şimdi artık benim için bayram, hasret demek…

Sizlere sevdiklerinizle birlikte olabildiğiniz, büyüklerinizin ellerinden öpebildiğiniz, onlarla geçireceğiniz her anın kıymetini bilebildiğiniz bir bayram diliyorum… Mutlu bayramlar…

FOTOĞRAF: Kaç senesinde çekilmiş, kim çekmiş bilmiyorum. Anneannem, Ayşe ve beni iki yanına almış… Nasıl da gururlu değil mi? Nur içinde yat Aytoşum… Bu arada Ayşe’ye dikkat 🙂