Şöyle bir dönüp, geçen seneyi düşündüğümde, 37. yaşım fazlalıklarımı, ağırlıklarımı geride bıraktığım bir yaş olmuş…

Her anlamda…

Ağırlık yapan, bundan sonraki yaşamımda bana hizmet etmeyecek düşünceler, davranışlar, eşyalar, bakış açıları, alışkanlıklar, insanlar… Hatta kilolar 🙂

Bu anlamda yeni yaşıma oldukça hafiflemiş olarak girdiğimi söyleyebilirim 🙂

Geçen yaşıma göre bazı şeyleri çok daha kolay geride bıraktığımı, hayatla didişmediğimi, elimden geleni yaptığımı düşündüğüm noktada oluruna bırakabildiğimi farkediyorum.

Her şeye çözüm bulmak zorunda hissetmiyorum kendimi. Benim düşünebileceğimden çok daha fazla ihtimal olduğunu biliyorum. Belki de hayat bana ne yapsam aklıma bile gelmeyecek sürprizler hazırlıyordur, kim bilir?

Benim kendi hayat yolum olduğu gibi herkesin kendi hayat yolunun olduğunu artık daha iyi görüyorum. Herkesi olduğu gibi kabul etme yolunda önemli adımlar attım.

Bana olduğum gibi olma özgürlüğü veren, beni yargılamayan insanların yanında kendimi çok daha iyi hissediyorum. Ben neden aynı özgürlüğü onlara vermeyeyim ki?

İnsanlardan beklentilerim de azaldı. Kimseyi savunmamaya ve tabi suçlamamaya gayret ediyorum. O da elbet en iyi bildiğini yapmıştır kendi yolunda…

Bu tabi herkesi bağrıma bastığım anlamına gelmiyor! Gerekirse, başka yapacak bir şey kalmadıysa, o insanı kendi yoluna gitmesi için uğurlamaktan da çekinmiyorum…

Dünya üzerindeki herkesin, ama herkesin ortak bir isteği var… Mutlu olmak… Yaptığımız her şeyi, her seçimimizi bizi mutlu edeceğini düşündüğümüz / sandığımız için yapıyoruz.

Bu noktada şunu bilmek güzel…

Yaşamayı seçtiğim, kendi seçimlerimlerimle şekillendirdiğim, bana ait ve sevdiğim bir yaşamım var.

Artık 38 yaşındayım… Mutlu muyum? Evet mutluyum…

Kendim için olduğu kadar herkes için de bunu dilerim…

Doğum günüm kutlu olsun…